به گزارش اخبار خودرو ، این روزها خبر اخذ تصمیمات تازه در مورد قوانین جدید درخصوص واردات و تولید بسیارشنیده می‌شود. این موضوع از منظر کارشناسی سندی بر عدم ثبات قوانین در کشور برای جذب سرمایه گذاری خارجی و حرکت بلند‌مدت تلقی می‌شود، در حالی که باز هم به باور بسیاری از کارشناسان و دست‌اندرکاران عدم ثبات و شفافیت قوانین بر پیکره این صنعت مانند سایر صنایع همواره ضربات سنگینی را وارد کرده است.

[caption id="attachment_191212" align="aligncenter" width="700"] پژو ۲۰۰۸[/caption] این روزها دولت برای کمک به تولیدکنندگان خودرو و خودروسازی کشور برنامه‌ای را تدوین کرده است تا تنها کسانی که در کشور خط‌تولید دارند، مجاز به واردات انبوه باشند. این امر و تصمیم دولت از ابعاد گوناگون قابل بررسی است.

قطعا هدف دولت از این امر گسترش روحیه تولید و افزایش اشتغال است تا خودروسازان خارجی برای حفظ بازار خود یا گسترش به‌شکلی به اصطلاح پایشان گیر باشد که در ایران سرمایه‌گذاری کنند. همین امر اهمیت بازار ایران را برای آنان بیشتر می‌کند و درصورت مدیریت صحیح، می‌توان خدمات بیشتری از آنان دریافت کرد و از سوی دیگر ترک بازار را برای آنها دشوارتر خواهد کرد. در همین حال با توجه به حضور گسترده شرکای فرانسوی و امضای قرارداد با خودروسازان بزرگ کشور و اخیرا ایدرو برخی معتقد هستند طرح اخیر کمی رنگ و بوی حمایت از خودروهای فرانسوی دارد و قطعا این خودروسازان بیشترین سود را از این بابت خواهند برد وکار برای آن‌ها راحت‌تر می‌شود. در بخش‌های بالاتر بازار که همواره با مشکل فروش در مقایسه با سایر رقبای خود بودند، نیز فضای حرکتی برای آن بیشتر خواهد شد و راحت‌تر حرکت کنند، گرچه بازهم تهدیدهای گوناگون به‌خصوص از سوی کره‌ای‌ها وجود دارد چراکه با تضعیف نماینده اصلی برندهای کره‌ای هیوندای و کیا و انتقال نمایندگی هیوندای به شرکت‌های دیگر و معلق ماندن کیا، فرانسوی‌ها کمی احساس آسودگی بیشتری می‌کنند. اما بازنده اصلی این بازی قطعا ژاپنی‌ها هستند چراکه با توجه به استانداردها و حساسیت‌های بالای تویوتا، هوندا، میتسوبیشی و... تولید برای آنان با توجه به ساختار صنعت مونتاژ در ایران مشکل است. در این میان چند نکته قابل بررسی است که به آن می‌پردازیم: خودروسازان داخلی درگیر برخی مشکلات ساختاری هستند که مشکل آنها تنها با حضور برندهای خارجی و ایجاد خط تولید حل نمی‌شود. تجربه حضور برندهایی چون مزدا،؛ نیسان،مرسدس‌بنز و رنو (مگان) نشان داد که خودروسازان داخلی با شیوه‌های قبلی توان مونتاژ را دارند و بورکواسی پیچیده نشان داده است چندان تمایلی برای به وجود آوردن همکاری عمیق را ندارند و در صورت ادامه این روند به رغم تاکید بر انتقال تکنولوژی باز هم مونتاژکننده خواهیم ماند. قطعا برای تصویب این طرح باید یک زمان کارشناسی، حمایت‌ها و تضمین‌های دولتی داده می‌شد تا این پیغام به خودروسازان جهانی داده شود. که این نگاه، یک نگرش توسعه‌ای و مبتنی بر عدم حمایت صرف از صنایع داخلی است، چرا‌‌که متاسفانه پیش‌تر حمایت بی چون و چرا را عامل توسعه می‌دانستند اما در عمل خلاف آن ثابت شد. نکته مهم این است که خودروسازان خارجی چه چیزی برای ما خواهند آورد؟ این موضوع از این نظر قابل توجه واهمیت است که در حال‌حاضر اکثر کشورهای بزرگ به خطراتی که خودروهای بنزین و گازوئیل سوز برای محیط‌زیست ایجاد می‌کنند، واقف شده‌اند و در آینده‌ای نه چندان دور تولید این‌گونه خودروها متوقف و خودروهای الکتریکی و برقی را جایگزین خواهند کرد، بنابراین این پرسش اکنون مطرح خواهد شد آیا همکاری‌های جدید، صنعت خودروی ایران را نیز به سمت جایگزینی این گونه خودروها هدایت خواهد کرد؟ در این میان به نظر می‌رسد باید در کنار برخی تصمیم‌ها که گاهی مبتنی بر حس حمایت از صنعت داخلی است، اقدام به اخد تصمیم و راهکارهایی کنیم که در کنار توسعه صنعت خودرو بتوانیم زیر‌ساخت‌های لازم را برای برای حرکت به سمت تولید خودروهای پاک فراهم کنیم. بنابراین ضروری است به باور تفکر جهانی و تغییرات بزرگی که در حال شکل‌گیری هستند، برسیم. در غیر این صورت در آینده‌ای نه‌چندان دور باز هم با مشکلات امروز این صنعت اما به شکل دیگر مواجه خواهیم شد.